Do zagłębienia się w to, co oznacza tak naprawdę „stan wegetatywny”, popchnęło mnie w sumie – nie wiem co. Może ta zajebista uduchowiona książka o życiu po życiu? Może Black Mirror obejrzane od góry do dołu z paroma jazdami ze świadomością i stanem wegetatywnym? Może poziomy plateau rozkminianie, czym jest tak naprawdę poziom świadomości pierwszy, drugi lub trzeci? A co to tak w ogóle jest ta świadomość?
Zaburzenia świadomości można mierzyć w skalach, reakcjach. Świadomość czyni nas ludźmi podobno. Ktoś powiedział, że tym, co odróżnia nas od zwierząt jest – zdolność pojęcia, że mamy świadomość, zdolność pojęcia, że istniejemy.
Przyjęło się od strony medycznej, że stan wegetatywny jest z reguły nieodwracalny, a wyjątki od reguły to przypadki źle zdiagnozowane – nie ma cudów. Po znacznym uszkodzeniu mózgu będzie można najwyżej liczyć na podstawowe odruchy. Błędem jest również stwierdzenie, że ktoś od lat jest „w śpiączce”. Tak się utarło w mowie potocznej.
Śpiączka trwa parę tygodni, a później to egzystencja. Najtęższe głowy nie wiedzą, co wtedy dzieje się ze świadomością i psychiką człowieka. To prowadzi do nikąd. Podobno to pętla pomiędzy snem a czuwaniem.
Gdy człowiek potrafi oddychać samodzielnie, nawet przez tracheo, skierować na chwilę wzrok na przedmiot, reaguje na imię, można mówić o ogromnym sukcesie. Gdy jest coraz lepiej przy stymulacji, można wdrażać alternatywne sposoby komunikacji, jeśli mózg pacjenta nie stwierdzi, że to dla niego za wiele i znowu odpłynie w nieznane, dla nikogo.
Osoby w jeszcze lepszym stanie, potrafią wydać z siebie jakiś odgłos, a nawet płakać. Podobno to też odruch, zupełnie jak skurcz mięśni czy losowy jęk w losowym momencie.
Ktoś udowodnił, że osoby, które opanowały alternatywne metody komunikacji, bardzo szybko się dostosowują do danej sytuacji. Mózg też ma swój metabolizm, im większa wymiana informacji, tym więcej emocji, im mniejsza wymiana, tym człowiek jest bardziej spokojny.
A ja się dziwię: skąd cały czas te rozterki etyczne? Ale religii w to proszę nie mieszać. Mówi się, że śmiercią człowieka jest śmierć pnia mózgu – wtedy to idealni dawcy narządów. Jedyne, co skorupkę podtrzymuje przy życiu, to kilka elektronicznych urządzeń. Gdy trochę zbadałam temat (bardzo pobieżnie), nie dziwię się, że lekarze mają taki problem z osądem, kto ma jeszcze jakiś potencjał.
Dlaczego to tak wygląda? Bo pacjenci wegetatywni są drodzy w utrzymaniu, wymagają opieki 24/7, sprzętu, rehabilitacji, a neuropsychiatria dalej ma za mało do powiedzenia, i nasza technologia badania mózgu również – nieważne – jak dokładne byłoby EEG
Kategorie